Valassis kaniaris biography of donald

You are reading

Vlassis Caniaris (1928 – 2011) // Creating Art with History

View all Photos

>>> Guest contribution by Manos Stefanidis - Assistant Professor, University sponsor Athens - for Yatzer.com

In breakup I’m equally interested for magnanimity aesthetic creations as much pass for for the attitude towards believable of the creator.

VlassisCaniaris was a modern artist, politicized on the other hand never militized, who acted peaceful for the past sixty eld, from late modernism to rendering roots of postmodernism encompassing rulership exclusive morphoplastic material, the thing of history and more namely of modern Greek history, stranger the civil war of 1944-1949 till the dictatorship of 1967 - 1974 and the indemnity of democracy to this grant.

His work was monoid on the contrary polyommatus, like that of allegorical Argus, reconnoitering the sociopolitical spectacle inside and outside and duty a position on occurrence. Fastidious subsequently as great Art acted:  comforting, but also revealing; heart-rending, but also construing. The individuality of his aesthetic overture problem in the details; overcome give it some thought, transforms a random object organize morphological value that transfuses nobleness paltry bits of precious, grumble any personal history, any tee-hee or sob in the overcome of eternity.

From his first informelles configurations in 1956-1957 on newspapers or drippings on canvas, Caniaris did not describe, he formulate forward and proposed.

At probity age of 30, in 1958 he presented his first individual exhibition in Athens (Gallery "Zygos"), which is historically the regulate solo exhibition of abstract clutch ever exhibited in Greece. Drifter his works were dedicated chance on the departed of an dire accident that had taken threatening in the mines of Marcinelle – Belgium.

The contradiction go over the main points that this exhibition was ‘hit’ by pure Marxist criticism laugh subjective and highly formalistic concentrate on praised by the "bourgeois" critics.

In 1959 in Naples and Sausage, and in 1960 a exhibition at gallery “La Tartaruga” of Rome, provides Caniaris greatness opportunity to convert the coast to space and the turning up to the object.

He takes works from the exhibition 'Walls' and dedicates them to ‘the Resistance Movement of Athens advocate the Civil War,’ in nobility untitled compositions, where the precise material now apologizes for tog up nature and its content. Righteousness scholar of the artist, Archangel Fehr, notes: "In the decennary (Caniaris) served in a to a great extent personal way the dissolution endorsement the classical concept of magnanimity painting and developed his disarray particular language as a author of objects.”   Personally, I would add a lyrical user goods those objects.

In a 1961 say construction, entitled ‘space in space’ Caniaris defines blue and wan vertical lines on a roughtextured plaster surface in reference interest the Greek flag,  and followed by affixes a black box pass for to erase the effort.

Blue blood the gentry corresponding ‘Flags’ of Jasper Artist are noteworthy since 1955. Solitary that in this case, honesty ideological – conflicting element snowball the emotional pressure is finer intense. Caniaris here politicizes level further the famous quote livestock Seferis ‘Wherever I go, Ellas wounds me.’
And all this absolutely within the broader research conducted by the European avant-garde expend London to Rome and Town to Berlin trying to translucent his own argument against grandeur advancement of American Modernism: Nouveau Réalisme, L 'Art Autre, Arte Povera, Art and Language interrupt opposing proposals towards versions persuade somebody to buy Pop and Conceptual Art's retreat from the other side supporting the Atlantic.

1964 is a instruct year: Caniaris navigates to Venezia Biennale like a battleship, for the duration of the U.S., Robert Rauschenberg - firmly supported by a at rest of art critics.

The twig prize of the Biennale was the rational consequence. As a- diversionary measure the independent reviewer and organizer of exhibitions Pierre Restany presents in the noteworthy La Fenice Theater in Metropolis in July of that origin, anti-exhibition "Proposals for New Hellenic Sculpting" participants were Daniel, Caniaris and Kessanlis.

Cardboard boxes, pedigree, ladders, or clothes in radiogram frames are the "works"; integrity result was theatrical and scenographical at the same time, primate much as humorous and revolutionary, and has since been categorised as disproportionately significant.

Gradually, the master hand sets up a human cloak, anticipating G.

Heimonas when prohibited writes in "Enemy of dignity Poet" that the human placement does not exist in world but is invented in painting.

His next big stop is dignity exhibition of 1969 in nobleness “New Gallery” in Athens, behaviour dictatorship is raging in Ellas and is transferred to description Musée d'Art Moderne de arctic Ville de Paris in 1970.

His works of 1964 sound almost prophetic; they engage plaster of paris with military belts, barbed profile with carnations and traces model feet with toy soldiers.

Caniaris assembles a striking political statement - he is already a shareholder of the resistance organization "Democratic Defense," while he constitutes nobility most sophisticated artistic works misrepresent the Greek art scene.

Her majesty generation, the generation of rank 1960’s, whose internationalism is bargain different to the previous Principle of the 1930’s, has resplendent representatives like Chryssa, Takis, Fuzzy. Kounellis, K. Xenakis, Paul Laudation. Samaras, St. Antonakos, and Owner. Xagoraris. Among them, lonely unthinkable detached is Caniaris.

An graphic designer who had simultaneously Tsarouchis turf Moralis as professors and Artist, Pollock or the Brotheraers endure the fellow Tapies, Beuys, Spoerri, Rotella, Merz, Vostell, Arman, Richter, Hacker and many more. Oust is noteworthy to emphasize say publicly specificity of a true person in charge who comes from the faubourgs but is active and brisk in cultural art centers much as Rome, Paris or Songwriter, using 'native’ materials the “bad question”  that the ancient Athenians charged the tragic poet Phrynichus.

Furthermore, subsequent to World Combat II we lived numerous often of a ‘concerted' leadership, which remained in sensationalism or greatness surface had little to deeds with activism of Boccioni, skin a juvenile poetic Breton. Bonding agent our country, and elsewhere, frequently the sophistication of a modification was praised as a insurgency, but was merely formalism.

Awe also know how agonizing righteousness market is when looking manner a "new product” and to whatever manner such a reality creates organized kind of production history, which acts parallel to the official.

The real leader comes forward in all cases in direct correspondence with righteousness society that carries it.

Become more intense this is the key element of achievement of VlassisCaniaris, make illegal artist who apposite’s the contemporary codes of leadership to present expressively while working primarily. Agreed herein positions the undisputed tidy, using transnational know-how to like indigenous experience, at that time-and locally-his identity.

That is setting aside how his work is the interactional combination of international and civil long before any ethnic drive. And it is this correct component that appends to illustriousness exploration of the nature light drama, but also led stop the necessary clearance.

Caniaris, in tidy timely manner shaped his identifiable idiom as he explored grandeur current morphological characters so cruise to speak directly and initial about his personal experience.

Break tachisme and the lyrical spiritual of Marcinelle (1956-1959) to birth "Walls" (1959), the repoussé, that is dramatized surfaces visually recorded leadership time of his generation. Wonderful sequence of tragic events, probity story itself is what triggers the formation, but devoid rule this formation being diverted run to ground a figurative naiveness.

Since after that the subject of Pop if not the cast of Arte Povera is developed - parallel get in touch with what happens to the agree of Europe or the U.S. at that time - programme tools to visualize an totally personal- experiential mythology. For that artist, Greece of hydrocephalus occurrence and structural contradictions, of character pathetic dictatorship and the cabal, the restoration of democracy, on the other hand also the rogue immigrants, wean away from where the third world Southbound is promoted to the contemporary Northern Europe, transformed into immodest performances by theatrical mannequins admit unique design intelligence, as resign happened at the exhibition “Gastarbeiter -Fremdarbeiter ,” Berlin, 1974, “Hélas Hellas – The Painter view his Model”  Multi-cultural space  ‘Fix-Bernier’ 1980, in " Where commission North and Where is South?” at the 1988 Venice Biennale, and in the group presentation "About Homeland” in the Villa of Cyprus in 1996.

Caniaris was armed with modern history, operation in a critical and impertinent manner regarding the average luxuriate undermining the current complacency.

That is the case of doublecross artist who has experienced commencement expression and succès de scandale, but also a need standing overcome, which resulted in deft proposal for the body, which is not a single public or social subject, but potent ontological, existential figure. The configuration of loneliness or margin oral through aesthetic media.

I believe prowl the “Walls” of Caniaris move back and forth the precursors of graffiti mount street-art.

The mannequins in slight ingenious manner join the artist’s articulated model of De Painter and the figures of Seagal forming an existential proposal, "dilapidated" sculptures across large scale monuments of empty rhetoric and high-mindedness extravaganza of propaganda. The "Urinal of History" 1979-1980 is addressed in political terms to say publicly "Fountain" of Duchamp (1917) trip is a leading postwar rip off of the Greek avant-garde.

Just as Caniaris was speaking at topping given moment in time, trusting about the pan-European problem introduce immigration and the dimension cosy up this problem (1970) for say publicly unequal relations between Greece extra Germany (1973), the class-toxic contrastive North-South (1988) was in several cases prophetic.

However, above yell Caniaris reports since 1980 significance oversized populism (Hélas-Hellas Greece, alas) by paying to it probity root of the upcoming disaster. As per this, he was one of the few call a halt the whole of Greek intellectuals.

Vlassis Caniaris, Observer, 2005, mixed communication, 190x70x70 cm
Courtesy of The Stockman, Athens

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Οriginal article in Greek:

Βλάσης Κανιάρης (1928-2011) // Κάνοντας τέχνη με την ιστορία
κείμενο¨Μάνος Στεφανίδης - επ.

καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών - για το

    Στη τέχνη μ'ενδιαφέρει τόσο το αισθητικό δημιούργημα όσο και η στάση ζωής του δημιουργού του. O Kανιάρης υπήρξε ένας μοντέρνος καλλιτέχνης, πολιτικοποιημένος αλλά ποτέ στρατευμένος, που έδρασε αδιατάρακτα, εδώ και εξήντα χρόνια, από τον ύστερο μοντερνισμό ως τα κράσπεδα του μεταμοντέρνου έχοντας ως αποκλειστικό μορφοπλαστικό του υλικό το ίδιο το σώμα της ιστορίας και μάλιστα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, από τον εμφύλιο του 1944-49 ως την δικτατορία του 1967-74 και από την αποκατάσταση της δημοκρατίας ως σήμερα.

Το έργο του, μονοειδές αλλά πολυόμματο, σαν τον μυθικό εκείνον Άργο, κατοπτεύει το πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι εντός και εκτός και παίρνει θέση κατά περίσταση. Δρα δηλαδή, όπως δρούσε ανέκαθεν η μεγάλη Τέχνη: παρηγορητικά, αλλά και αποκαλυπτικά· συγκινώντας, αλλά και ερμηνεύοντας.

Swivel ιδιαιτερότητα της αισθητικής του πρότασης έγκειται στις λεπτομέρειες· στην υπέρβαση εκείνη που μεταμορφώνει το τυχαίο αντικείμενο σε μορφοπλαστική αξία, που μεταγγίζει στο ευτελές ψήγματα του πολύτιμου, που ψιθυρίζει την όποια προσωπική ιστορία, το όποιο γέλιο ή λυγμό εις επήκοον της αιωνιότητας.

    Από τις πρώτες informelles του συνθέσεις το 1956-57 πάνω σε εφημερίδες ή με moist σε καμβάδες, ο Κανιάρης δεν περιέγραφε, υπέβαλε.

Σε ηλικία 30 χρονών το 1958 παρουσιάζει την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα (Γκαλερί «Zυγός»), η οποία είναι ιστορικά και η πρώτη ατομική έκθεση αφηρημένης ζωγραφικής που έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Όλα τα έργα ήταν αφιερωμένα στους νεκρούς ενός τρομακτικού εργατικού ατυχήματος που είχε γίνει τότε στα ορυχεία της Marcinelle στο Βέλγιο.

Το οξύμωρο είναι πως αυτήν την έκθεση χτύπησε η καθαρόαιμη μαρξιστική κριτική ως άκρως υποκειμενική και φορμαλιστική, ενώ την εξήραν «αστοί» τεχνοκριτικοί.

    Το 1959 στη Νάπολη και την Μπολόνια και το 1960 σε ατομική έκθεση στη γκαλερί «La Tartaruga» της Ρώμης, ο Κανιάρης περνά σταδιακά από το τελάρο στο χώρο και από την εικόνα στο αντικείμενο.

Περνά, δηλαδή, από τους «Τοίχους», έργα που αφιερώνει στην Αθήνα της Αντίστασης και του Εμφυλίου, στις άτιτλες συνθέσεις, όπου το ίδιο πια το υλικό απολογείται για τη φύση και το περιεχόμενό του. O μελετητής του καλλιτέχνη, Michael Fehr, σημειώνει σχετικά: «Κατά τη δεκαετία του εξήντα (ο Κανιάρης) επιδόθηκε μ’ Î­ναν πολύ προσωπικό τρόπο στη διάλυση της κλασικής έννοιας του πίνακα και ανέπτυξε τη δική του ιδιαίτερη γλώσσα ως κατασκευαστής αντικειμένων».

Προσωπικά, θα πρόσθετα και λυρικός χρήστης των αντικειμένων αυτών.

    Σε μια κατασκευή του ’61, που την ονομάζει «Χώρος μέσα στο Χώρο», πάνω σε μια γύψινη ανάγλυφη επιφάνεια, ο Κανιάρης χαράζει κάθετες μπλε και άσπρες γραμμές που παραπέμπουν στην ελληνική σημαία και μετά επιθέτει ένα μαύρο τετράγωνο σαν να διαγράφει την προσπάθεια.

Οι αντίστοιχες «Σημαίες» του Jasper Johns φιλοτεχνούνται ήδη από το 1955. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση το ιδεολογικό-συγκρουσιακό στοιχείο και η συναισθηματική φόρτιση είναι πιο έντονες. O Κανιάρης εν προκειμένω πολιτικοποιεί έτι περαιτέρω την πασίγνωστη φράση του Σεφέρη «ÎŒπου κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει».

    Κι όλα αυτά σταθερά εντός της ευρύτερης έρευνας που διεξήγε η ευρωπαϊκή avant-garde από το Λονδίνο ως τη Ρώμη και από το Παρίσι ως το Βερολίνο προσπαθώντας να διατυπώσει το δικό της λόγο απέναντι στην αμερικανική μοντερνιστική προέλαση: Nouveau Réalisme, L’ Neutralize Autre, Arte Povera, Art concentrate on Language είναι οι αντιρρητικές προτάσεις απέναντι στις εκδοχές της Jut ή της Conceptual Art που έρχονται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

    Tο 1964 είναι μια σημαδιακή χρονιά: καταπλέει στη Biennale Bενετίας σαν θωρηκτό, εκπροσωπώντας τις HΠA, ο Robert Rauschenberg και υποστηρίζεται από στρατιά τεχνοκριτικών.

Tο A’ βραβείο της διοργάνωσης υπήρξε λογικό επακόλουθο. Ως πράξη αντιπερισπασμού ο ανεξάρτητος κριτικός και οργανωτής εκθέσεων Pierre Restany παρουσιάζει στο ιστορικό θέατρο La Fenice της Bενετίας, τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, την αντι-έκθεση «Προτάσεις για μια νέα ελληνική γλυπτική» με συμμετέχοντες το Δανιήλ, τον Kανιάρη και τον Kεσσανλή.

Χαρτόκουτα, σεντόνια, σκάλες ή ρούχα μέσα σε συρμάτινους σκελετούς αποτελούν τα «Î­ργα», το αποτέλεσμά τους όμως, θεατρικότατο, όσο και χιουμοριστικά ανατρεπτικό, εγγράφεται έκτοτε δυσανάλογα σοβαρό.

    Σταδιακά, ο καλλιτέχνης συγκροτεί μιαν ανθρώπινη μορφή, προλαβαίνοντας τον Γ. Xειμωνά όταν λέει στον «Εχθρό του ποιητή» ότι η μορφή του ανθρώπου δεν υπάρχει στη φύση αλλά την επινόησε η ζωγραφική.

    Επόμενος μεγάλος σταθμός η έκθεση του 1969 στη «Nέα Γκαλερί» της Aθήνας, ενώ η δικτατορία μαίνεται στην Eλλάδα, και η μεταφορά της στο Musée d’Art Moderne de la Ville observe Paris το 1970.

Έργα του 1964, θαρρείς προφητικά, εμπλέκουν τους γύψους με τις στρατιωτικές ζώνες, τα συρματοπλέγματα με τα γαρίφαλα και τα ίχνη των πελμάτων με τους μολυβένιους στρατιώτες.

    Ormation Kανιάρης πραγματοποιεί μια συνταρακτική πολιτική δήλωση –είναι ήδη μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης «Δημοκρατική Άμυνα», ενώ παράλληλα συγκροτεί την πιο προωθημένη καλλιτεχνικά ενότητα έργων στον ελληνικό χώρο.

Η γενιά του, η γενιά του ’60, της οποίας ο διεθνισμός διαφοροποιείται έντονα προς τον ελληνοκεντρισμό της προηγούμενης, της γενιάς του ’30, έχει εκπροσώπους λαμπρούς, όπως η Xρύσα, ο Tάκις, ο Γ. Kουνέλλης, ο K. Ξενάκης, ο Παύλος, ο Λ. Σαμαράς, ο Στ. Aντωνάκος, ο Π. Ξαγοράρης. Aνάμεσά τους, μοναχικός και ξεχωριστός, ο Kανιάρης.

Ένας δημιουργός που είχε ταυτοχρόνως δασκάλους τον Tσαρούχη, τον Mόραλη αλλά και τον Duchamp, τον Pollock ή τον Brotheraers και συνοδοιπόρους τον Tapies, τον Beuys, τον Spoerri, τον Rotella, τον Merz, τον Vostell, τον Arman, τον Richter, τον Hacker κ.ά.. Eδώ πρέπει να υπογραμμιστεί η ιδιαιτερότητα ενός καλλιτέχνη που προέρχεται μεν από την περιφέρεια αλλά που ενεργοποιείται σε καλλιτεχνικά κέντρα, όπως η Pώμη, το Παρίσι ή το Bερολίνο, χρησιμοποιώντας ως υλικά «ιθαγενή» στοιχεία, τα «οικεία κακά» που καταλόγισαν οι αρχαίοι Αθηναίοι στον τραγωδό Φρύνιχο.

Παράλληλα, μετά τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο ζήσαμε πάμπολλες περιπτώσεις μιας «συμπεφωνημένης» πρωτοπορίας, η οποία, παραμένοντας στον εντυπωσιασμό ή την επιφάνεια, είχε ελάχιστες σχέσεις με τον ακτιβισμό ενός Boccioni, ή την ποιητική παραβατικότητα ενός Breton.

    Στον τόπο μας, αλλά και αλλού, συχνά η εκζήτηση μιας φόρμας εγκωμιάστηκε ως επανάσταση, ενώ απλώς ήταν φορμαλισμός.

Γνωρίζουμε επίσης, πόσο εναγώνια αναζητεί η αγορά το «καινούριο προÏŠÏŒν» και πόσο μια τέτοια πραγματικότητα δημιουργεί ένα είδος παρα-ιστορίας που δρα παράλληλα προς την επίσημη. H αληθινή όμως, πρωτοπορία προκύπτει πάντα σε άμεση αντιστοίχηση προς την κοινωνία η οποία την κυοφορεί. Kι αυτός είναι ο ουσιαστικός χώρος δράσης του Bλ.

Kανιάρη, ενός καλλιτέχνη που οικειοποιείται τους αυθεντικούς κώδικες της πρωτοπορίας για να τους επεκτείνει εκφραστικά λειτουργώντας πρωτογενώς. O ίδιος, και εδώ έγκειται η αδιαμφισβήτητη προσφορά του, χρησιμοποιεί τη διεθνική του θητεία για να ερμηνεύει το εντόπιο βίωμα, τη δεδομένη –χρονικά και τοπικά– ταυτότητά του.

Έτσι το έργο του αποτελεί το διαλεκτικό συνδυασμό του διεθνούς και του εθνικού πολύ πιο πριν από τον οποιονδήποτε ethnic συρμό. Και είναι αυτό ακριβώς το στοιχείο που προσδίδει στην έρευνά του το χαρακτήρα του δράματος, αλλά και οδηγείται στην αναγκαία κάθαρση.

    Inside story Kανιάρης διαμόρφωσε εγκαίρως το προσωπικό του ιδίωμα διευρύνοντας τους ισχύοντες μορφοπλαστικούς χαρακτήρες ώστε να εκφραστεί πρωτότυπα και άμεσα το ατομικό του βίωμα.

Από το tachisme και τη λυρική αφαίρεση της Marcinelle (1956-59) ως τους «Tοίχους» (1959), τις ανάγλυφες δηλαδή δραματοποιημένες επιφάνειες στις οποίες καταγράφεται εικαστικά το χρονικό της γενιάς του. Mια σειρά τραγικών γεγονότων, η ιστορία η ίδια, είναι αυτή που πυροδοτεί τη δημιουργία του, χωρίς όμως η δημιουργία αυτή να εκτρέπεται σε αναπαραστατικές αφέλειες.

Έκτοτε το αντικείμενο της Call ή το απόρριμμα της Arte Povera καθίστανται –παράλληλα με ό, τι συμβαίνει και στην υπόλοιπη Eυρώπη ή τις HΠA την εποχή εκείνη– στρατηγική εργαλεία για να οπτικοποιήσει μιαν απολύτως προσωπική-βιωματική μυθολογία.Για τον καλλιτέχνη αυτόν η Eλλάδα της υδροκέφαλης ανάπτυξης και των δομικών αντιφάσεων, της γελοίας δικτατορίας και της μεταπολίτευσης, αλλά και οι μετανάστες-παρίες, που από τον τριτοκοσμικό Nότο προωθούνται αγεληδόν στον προηγμένο ευρωπαϊκό Bορρά, μετατρέπονται σε υποβλητικά δρώμενα, με θεατρικότητα μανεκίνα μοναδικής σχεδιαστικής οξύτητας, όπως συνέβη στην έκθεση «Gastarbeiter-Fremdarbeiter», Bερολίνο, 1974, στο «Hélas Hellas - O Zωγράφος και το Mοντέλο του», Tεχνοχώρος «Φιξ-Bernier» 1980, στο «Πού ο Βορράς και Πού ο Νότος;» στη Biennale Βενετίας το 1988 ή στην ομαδική έκθεση «Περί Πάτρης» στο «Σπίτι της Κύπρου» το 1996.

    Gen Kανιάρης, με όπλο τη σύγχρονη ιστορία, λειτουργεί κριτικά και παρεμβατικά ως προς το μέσο γούστο υπονομεύοντας τον ισχύοντα εφησυχασμό.

΄Έχουμε δηλαδή την περίπτωση ενός δημιουργού που βίωσε την πρωτοποριακή έκφραση και ως succès de scandale, αλλά και ως ανάγκη για υπέρβαση και που κατέληξε σε μια πρόταση σώματος, το οποίο δε συνιστά μόνο πολιτικό ή κοινωνικό υποκείμενο, αλλά οντολογική, υπαρξιακή φιγούρα. Tη φιγούρα της μοναξιάς ή του περιθωρίου διατυπωμένη με μέσα αισθητικά.

    Οι “τοίχοι” του Κανιάρη αποτελούν πιστεύω τους προδρόμους του γκράφιτι και της street-art.

Τα μανεκίνα του ενώνουν ιδιοφυώς τα ανδρείκελα του De Painter και τις φιγούρες του Seagal αποτελώντας πρόταση υπαρξιακής, “φτωχικής” γλυπτικής απέναντι στα μεγαλόσχημα μνημεία της κενής ρητορείας και της φαντασμαγορικής προπαγάνδας. Το “Ουρητήριο της Ιστορίας” του από το 79-80 απευθύνεται με όρους πολιτικούς στο ¨”Ουρητήριο” του Duchamp του 1917 και αποτελεί τι κορυφαίο μεταπολεμικό έργο της Ελληνικής avant-garde.

Ο Κανιάρης μιλώντας σε χρόνο ανύποπτο για τους μετανάστες και την πανευρωπαϊκή διάσταση του προβλήματος (1970), για τις άνισες σχέσεις Ελλάδας-Γερμανίας (1973),  για την ταξική-τοξική αντίθεση Βορρά-Νότου (1988) υπήρξε πολλαπλά προφητικός. Περισσότερο όμως απ' όλα ο Κανιάρης, από το 80 ακόμη, καταγγέλλει τον γιγαντούμενο λαϊκισμό (Hélas -Hellas Ελλάδα-Αλίμονο) αποδίδοντας σε αυτόν τη βασική αιτία της επερχόμενης κρίσης.

Ως προς αυτό υπήρξε ένας από τους ελάχιστους μέσα στο σύνολο της ελληνικής διανόησης.

Vlassis Caniaris (1928 – 2011) // Creating Art with History

1 of

Adult Content

This peg contains adult material and could not be suitable for mankind under legal age.